"Δυο ζωές στο αντίθετο ρεύμα
Ήταν Σάββατο, 21 Φεβρουαρίου του 2004. Έβρεχε σποραδικά από το πρωί. Το πρώτο μας ελεύθερο Σαββατοκύριακο, από την ημέρα που είχαμε παντρευτεί4 μήνες νωρίτερα- και πηγαίναμε στη Θεσσαλονίκη στον Στέργιο, τον φίλο μου από τον Στρατό. Δεν θυμάμαι πώς έγινε, αλλά στο ύψος τού Καραβόμυλου, στον Μαλλιακό- στο 231ο χιλιόμετρο- το
αυτοκίνητο με πήρε δεξιά και ενστικτωδώς έστριψα απότομα αριστερά για να μην πέσω σε χαντάκι. Προφανώς πάτησα και περισσότερο φρένο απ΄ όσο έπρεπε- το αυτοκίνητο δεν διέθετε ΑΒS- έγινε «τετακέ» στον δρόμο, που είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο από το λασπόνερο και μετά έχασα τον έλεγχο μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα... Το επόμενο πράγμα που ένιωσα ήταν ένα δυνατό τράνταγμα. - Έφη είσαι καλά; Αντί για απάντηση έβγαλε έναν «βρυχηθμό» και είδα τα μάτια της να ασπρίζουν και να γυρίζουν ανάποδα. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Πονούσα, και τα πόδια μου δεν με υπάκουαν. «Γιατί δεν βγαίνει;», άκουσα να ρωτούν μερικοί από τους οδηγούς που σταμάτησαν. Άρχισα να φωνάζω σαν τρελός.Ακίνητη. Η ιδέα του θανάτου άρχισε να παίζει με το μυαλό μου. Η Έφη εξακολουθούσε να παραμένει ακίνητη. Δυο οδηγοί ανοίγουν την πόρτα του συνοδηγού και τη βγάζουν έξω. Το πλήρωμα του ασθενοφόρου που έφτασε, τη θεώρησε νεκρή. Για καλή μας τύχη, ανάμεσα σε αυτούς που στάθηκαν να βοηθήσουν ήταν και ο διευθυντής της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής του Ευαγγελισμού, κ. Χρήστος Χαρίτος. «Η κοπέλα έχει σφυγμό, φέρτε ορό», είπε στο πλήρωμα του ασθενοφόρου. Μετά άρχισε να βρίζει- όπως μου περιέγραψε- επειδή του πήγαν τον ορό χωρίς τη βελόνα (!). Ο κ. Χαρίτος στάθηκε και για μένα φύλακας- άγγελος. Δεν άφησε κανέναν να με βγάλει από το αυτοκίνητο, μέχρι να έρθουν οι πυροσβέστες. Όπως μου εξήγησε δυο χρόνια αργότερα: «Αν δεν σε έβγαζαν επαγγελματίες θα σου είχαν κόψει τα πόδια...». Τα είχα χαμένα. Η γυναίκα μου, πέρα από τα σπασίματα σε μηρό και βραχίονα, είχε υποστεί σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και έπρεπε αμέσως να μεταφερθεί σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ανά πάσα πάσα στιγμή μπορούσε να πεθάνει. Κρεβάτι όμως δεν υπήρχε. Οι πιθανές εκδοχές ήταν είτε να τη μεταφέρουν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας είτε με αεροδιακομιδή στο Ηράκλειο. Τα είχα χαμένα. Να πεθαίνει ο άνθρωπός σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα... Ύστερα από αρκετές ώρες παραμονής στο Νοσοκομείο της Λαμίας- και παραμονής ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο για κείνη- μας ειδοποίησαν πως μόλις είχε πεθάνει μια ηλικιωμένη γυναίκα που νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του Γενικού Κρατικού Αθηνών και έτσι άδειασε ένα κρεβάτι. Λίγες ώρες αφότου εισήχθη στη ΜΕΘ, μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για επέμβαση στον μηρό, προκειμένου να σταματήσει η αιμορραγία. Η κατάστασή της ήταν τόσο σοβαρή που δεν τη χειρούργησαν στον βραχίονα. «Περιμέναμε να πεθάνει. Γιατί να την ταλαιπωρούσαμε κι άλλο;», μου είπαν πολύ αργότερα οι γιατροί. Ένας πολυτραυματίας δεν είναι απλώς ένα μάτσο σπασμένα κόκαλα. Είναι και «στραπατσαρισμένος» ψυχικά, όμως στα ελληνικά νοσοκομεία απλώς κοιτούν πώς να συνδέσουν τα κόκαλα αφήνοντας τα υπόλοιπα στην τύχη... Καθ΄ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας μου στο ΚΑΤ- από τον Φεβρουάριο έως το Πάσχα- εκτός από τους ορθοπεδικούς- που έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους- δεν ήρθε ένας ειδικός να με δει. Οι τύψεις για το ατύχημα με «έτρωγαν». Το ίδιο και τα ερωτήματα που έθετα στον εαυτό μου: Θα ξυπνήσει; Θα με θυμάται; Θα μείνει κάποιο πρόβλημα; Η οικογένειά μου ήταν σχεδόν όλη την ημέρα στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν η γυναίκα μου, κι εγώ είχα δυο αποκλειστικές νοσοκόμες. Πολυτραυματίας που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, είναι αδύνατο να τα βγάλει πέρα σε δημόσιο νοσοκομείο χωρίς αποκλειστικές. Οι αποκλειστικές όμως κοστίζουν και τα Ταμεία που όλοι πληρώνουμε εδώ... σφυρίζουν αδιάφορα.
Δεν ήθελα να συνεχίσω... Πριν από ατύχημα μπορώ να πω ότι ο μεγαλύτερος μου φόβος, ήταν αυτός του θανάτου. Ένα ξημέρωμα όμως, όταν κανείς δεν με έβλεπε και μπόρεσα επιτέλους να κλάψω, αποφάσισα χωρίς κανέναν απολύτως φόβομάλλον ως ανακούφιση το έβλεπα- πως αν πέθαινε η Έφη, δεν ήθελα να συνεχίσω... Και είχα σκεφτεί τον τρόπο. Η Ματίνα, η συνάδελφός μου στο γραφείο, ήταν η πρώτη που διαισθάνθηκε πως χάνω τον έλεγχο, γι΄ αυτό, μετά το καθημερινό μας πρωινό τηλέφωνο, εκείνη την ημέρα έτρεξε αμέσως στο νοσοκομείο... Ύστερα από περίπου τρεις εβδομάδες μετά το ατύχημα, μίλησα στο κινητό με την Έφη, που εξακολουθούσε να νοσηλεύεται στη ΜΕΘ. Μου μιλούσε λες και ήταν η μακρινή μου εξαδέλφη από την Αμερική. Χάρηκα, αλλά και πάγωσα. «Είναι από τη νάρκωση και το χτύπημα», έλεγαν οι γιατροί. Σε λίγο θα έβγαινε από τη ΜΕΘ. Όμως το ερώτημα ήταν: Και τώρα; Κανείς δεν μας μίλησε για το τι έπρεπε να γίνει στη συνέχεια. Ακόμη και ότι υπάρχει Δημόσιο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων στους Αγίους Αναργύρους, το έμαθα τυχαία. Συνειδητοποίησα ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλούς γιατρούς, όμως δεν μιλάνε μεταξύ τους (!). Τελικά, με τη βοήθεια του διευθυντή της Β΄ Ορθοπεδικής Κλινικής στο Γενικό Κρατικό, κ. Αντώνη Ασημακόπουλου, δέχτηκαν τη σύζυγό μου στο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων όπου την ανέλαβε η διευθύντρια της Β΄ Κλινικής κ. Κωνσταντίνα Πετροπούλου.
Κατάθλιψη. Σε μένα χτύπησε την πόρτα η κατάθλιψη. Για την Έφη έλεγαν ότι έχει αντιδραστική κατάθλιψη. Ξέσπαγε σε κλάματα, ήθελε να φύγει από το Κέντρο Αποκατάστασης- χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η νοσηλεία- και κάθε φορά που κάποιος περαστικός γυρνούσε να μας δει όταν προσπαθούσαμε να περπατήσουμε- και οι δύο με τις πατερίτσες- ήταν έτοιμη να τον βρίσει. Και μετά άρχισαν οι τσακωμοί μεταξύ μας. Ευτυχώς, οι γιατροί στη ΜΕΘ στο Γενικό Κρατικό- ο διευθυντής κ. Ανδρέας Καραμπίνης και ο αναισθησιολόγος κ. Αλέξανδρος Καλογερομήτρος- με κατηύθυναν. Καταλήξαμε στον νευρολόγο- λέκτορα του Πανεπιστήμιου Αθηνών, κ. Σωκράτη Παπαγεωργίου, που ευτυχώς μανατζάρισε τις εκρήξεις... Και οι δυο σταθήκαμε τυχεροί. Πολύ τυχεροί. Τα υπόλοιπα απλώς τα ανέλαβαν οι γιατροί. Δεν έγινα ένας άλλος άνθρωπος. Πιο φιλοσοφημένος κι άλλα τέτοια που συχνά ακούω. Λίγο πιο... κουτσός ναι. Νιώθω τυχερός που μπόρεσα να τα βγάλω πέρα. Να επιστρέψω και πάλι, έστω και δύσκολα, στη ζωή μου. "
http://digital.tanea.gr/Subscribers/Clip.aspx?nid=10156351
